A Nena Afgana
A máis penetrante, profunda e enigmática mirada cal Gioconda da fotografía foi capturada en Xuño de 1984, no campo de refuxiados afganos Nasir Bagh dentro de Pakistán durante a guerra cos soviéticos.
Steve McCurry foi o enviado por National Geographic a cubrir a nova en un tempo onde fotografar unha muller afgana era un pecado. Él conta que o campo era un caótico labirinto de tendas de campaña e no interior de unha de elas había unha escola, en seguida lle chamou a atención a xoven, pero percibiu a sua timidez e abordouna en último lugar para que se sentira máis cómoda, ela accedeu.
A fotografía publicouse na portada de Xuño de 1985 e dende ese momento converteuse na máis recoñecida na historia das publicacións impresas, a nena permaneceu no anonimato ignorando a sua relevancia como icono gráfico e figura dos refuxiados do mundo, ata que 20 anos despois un equipo de NatGeo embarcouse na búsqueda da muller. Atopárona de volta en Afganistan, casárase un ano despois da fotografía, con 13 anos, ten 3 fillos e chámase Sharbat Gula.
McCurry realizou a fotografía con un carrete de Kodachrome 64, a mítica película surxida na década de 1930, o último carrete producido pola marca usouse para que McCurry volvese a revelar esta fotografía.
Documental de National Geographic «En Busca de la Muchacha Afgana»:
la-nina-afgana-20-anos-despues
National Geographic la niña afgana sharbat-gula
Fotografía Alternativa Niña Afgana
Steve McCurry
A Nena do Napalm
Hai fotografías que cambiaron a historia, esta é unha delas. Thi Kim Phuc tiña só 9 anos cando un avión do exército survietnamita bombardeou o seu pequeno pobo en Trang Bang, preto de Ho Chi Minh ( o entón Saigón ), nun ataque coordinado co mando estadounidense para tentar controlar as estradas de abastecemento entre Camboia e Vietnam.
Segundo os americanos, os seus informes indicaban que non había civís na zona; Pero sí os había, e o napalm arrasou con todo, incluido o 65 % da pel da fráxil e desvalida Phuc, totalmente espida porqué a sua roupa calcinárase coa deflagración mentras corría e gritaba «Moi quente!, Moi quente!» cun rostro aterrorizado e cheo de bágoas.
Foi o 8 de Xuño de 1972 cando o fotógrafo Nic Ut realizou esta toma e retratou de xeito crudo o horror da guerra; a imaxe resultou tan realista e acercábamos tanto a cruel realidade do conflicto que resultou fundamental para o cese do mesmo.
Moza ofrecendo unha flor aos soldados
Jan Rose Kasmir tiña 17 anos e estudaba secundaria no Instituto de Maryland cando en Outubro de 1967 se enfrentou con unha flor e soa a un batallón de soldados coa baioneta calada, o momento foi fotografado por Marc Riboud e a imaxe converteuse no símbolo de unha xeración de xóvenes antibelicistas que loitaban contra a política exterior dos seus gobernantes con mensaxes de paz e amor como bandeira.
O fotógrafo lembra que cubría a manifestación en fronte ao Pentágono contra a Guerra de Vietnam, secundada por máis de 100.000 persoas e repentinamente viu a aquela moza hippie e desaliñada que se acercaba sen medo ás baionetas dos 2.500 soldados que protexían a sede políticomilitar americana: «Ela falaba cos soldados, intentaba chamar a sua atención, quizais dialogar con eles. Tiven a impresión de que os soldados lle tiñan máis medo a ela que ela as baionetas» Afirmou Marc Riboud.
No 2003, 36 anos despois, Riboud e Kasmir volvéronse a atopar, de esta vez en Londres, nunha manifestación contra a guerra de Irak. Jan Rose, portaba un cartel coa fotografía de Riboud de 1967 e o reporteiro volveuna a retratar:
marc riboud and jan rose kasmir 2003 londres
O Bico do Hotel de Ville
É unha putada que estale unha burbulla de máxica perfección natural, pero o que ate 1992 foi unha idílica e espontánea fotografía de Robert Disneau coa sua Rolleiflex mentras se atopaba sentado tomando un café fronte ao Hotel de Ville en París no 50; e que posteriormente se converteu na imaxe máis vendida da historia superando as 450.000 copias, resultou ser unha montaxe con dous actores :(
Todo saltou a luz cando en 1992 dous impostores aseguraron ser os protagonistas da fotografía, entón Disneau revelou a historia orixinal e confesou que se trataba de unha toma preparada, para a cal contratara a dous actores e como forma de pago entregoulles unha copia.
Françoise Bornet ( a muller do bico ) aceptou esta rácana forma de pagamento, esperou 55 anos e no 2005 sacouna a subasta, vendeuna por 200.000 dolares.
O bico de Times Square
O día que rematou a Segunda Guerra Mundial, os cidadáns de Nova York tomaron a praza de Times Square en Manhattan. En ese clima de algarabía e frenesí un aposto ou aproveitado xoven mariñeiro adicábase a bicar a tódalas mulleres que topaba no seu camiño, mozas xóvenes e vellas por igual, o home estaba desatado cal borracho nunha barra libre. O fotógrafo Xermano-Americano Alfred Eisenstaedt que cubría o evento para a revista Life presenciaba estas e outras espontáneas mostras de embriagante afecto entre os xóvenes liberados de un futuro tenebroso e sinistro cando este extravangante Don Xoan fíxose cos beizos dunha enfermeira e Eisenstaedt captou ese preciso intre, enfatizado pola contraste entre o negro e branco dos seus uniformes, que resalzaba a forza da imaxe e representaba a liberación de unha xeración. Paradóxicamente un bico entre dous descoñecidos converteuse nun dos máis coñecidos da humanidade.
A Nai Migrante
A fotografía de Florence Owes Thompson cos seus dous fillos foi a imaxe da crudeza inhumana da Gran Depresión Americana. A instantánea foi tomada por Dorothea Lange no inverno de 1936, móstranos como a xoven nai se pregunta con mirada perdida e derrotada, que será de eles, mentras os fillos, carentes da enerxía e vitalidade infantil, inténtanse cobixar no seu colo.
En 1960 Dorothea Lange dixo: «Vi y me acerqué a la famélica y desesperada madre como atraída por un imán. No recuerdo cómo expliqué mi presencia o mi cámara a ella, pero recuerdo que ella no me hizo preguntas. No le pedí su nombre o su historia. Ella me dijo su edad, que tenía 32 años. Me dijo que habían vivido de vegetales fríos de los alrededores y pájaros que los niños mataban. Acababa de vender las llantas de su coche para comprar alimentos. Ahí estaba sentada reposando en la tienda con sus niños abrazados a ella y parecía saber que mi fotografía podría ayudarla y entonces me ayudó. Había una cierta equidad en esto».
Almorzo no alto de un rañaceos
A famosa fotografía dos 11 traballadores desfrutando dun ameno almorzo sentados nunha viga do piso 69 do edificio Rockefeller Plaza sobre Manhattan foi , en realidade, unha xenial maniobra publicitaria levada a cabo polo fotógrafo Charles C. Ebbets para difundir a construción do novo rañaceos.
«A imaxe foi un esforzo publicitario do Centro Rockefeller. Parece bastante claro que eran verdadeiros traballadores, pero o evento foi organizado con varios fotógrafos», dixo Ken Johnston, historiador en xefe de «Corbis Images» e poseedor dos dereitos da fotografía, ao xornal The Independent.
O Experimento Fotográfico do Cabalo
En 1878, Leland Stanford, gobernador de california, apostou cos seus colegas sobre a seguinte cuestión: Levanta un cabalo as 4 patas ao galopar? Hai algún intre onde o cabalo esté completamente no aire?
Como estaban ociosos, buscaron un xeito de resolver o dilema chamando ao fotógrafo Eadweard Muybridge. Este colocou doce cámaras ao longo de 6 metros de lonxitude, que ven sendo a distancia dunha zancada cabalar ao galope, e configurounas para que dispararan secuencialmente a unha milésima de segundo cada unha con respeto a anterior.
O experimento fotográfico convertiuse nun dos máis famosos da historia, e a conclusión final foi que o cabalo Sí permanecía nun intre no aire; satisfeito e co peto cheo, Stanford mesou a sua barba e doulle outro grolo ao Whisky.
Tartan Ribbon
No século XIX algunhas fotografías coloreábanse a man, despois do positivado, era un traballo artístico e creativo, non de técnica fotográfica; na época do Daguerrotipo comezaron a colorarse os retratos e no Xapón coloreábase a maioría das copias á albúmina para a sua posterior venda de vistas de paisaxes e cidades.
Foi xa en 1861 o científico James Clerk Maxwell logrou a que está considerada a primeira fotografía en cor, simplemente xogando co RGB ( Vermello, Verde e Azul ): Realizou 3 fotografías sucesivas de unha cinta con 3 filtros diferentes, un vermello, un verde e un azul. A continuación proxectou as 3 imaxes sobre a mesma superficie